ون‌ها از کجا آمدند؟  

دنیای خودرو:  اولین نسل ون‌های آمریکایی در دهه 1960 ساخته شدند که ون‌هایی جمع‌و‌جور  بودند و از نظر اندازه کمی بزرگ‌تر از اتوبوس‌های ساخته شرکت فولکس‌واگن بودند. اولین نمونه ون‌های شورولت کورویر موتور هوا خنک‌ داشتند که در ‌قسمت عقب تعبیه شده بود. قسمت جلویی ون‌های فورد فالکون تخت بود و موتور بین صندلی‌های عقب قرار داشت. دوج A-100 نیز طراحی مشابه داشت و روی پلت‌فورم «دارت» ساخته شده بود و موتور خورجینی 8 سیلندر داشت. ون‌های ساخت شورولت نیز تغییر شکل داده و شبیه به مدل ون‌های دوج شدند. ون‌های ساخت شرکت‌های فورد، دوج و شورولت کورویر به عنوان وانت پیک‌آپ هم تولید شدند.

شرکت فورد در ساخت ون‌های بزرگ خود خلاقیت به خرج داده و موتور را کمی جلو کشید و آن را در زیر یک کاپوت کوتاه جاسازی کرد و از قطعات و چراغ عقب وانت پیک‌آپ در طراحی جدید خود استفاده کرد. با این نوآوری فورد، ون «استاندارد» یا «بزرگ» پدید آمد.
به مرور زمان تغییرات دیگری در طراحی این ون‌های بزرگ صورت گرفت که از جمله می‌توان به بلندتر‌شدن و صاف‌شدن قسمت جلویی این ون‌ها اشاره کرد که در نهایت ظاهری موجه‌تر و زیباتر به این ماشین‌ها می‌داد. دوج اسپورتمن برای ساختن یک ون مسافربری با ظرفیت حمل 15 مسافر به فاصله بلند بین چرخ‌های عقب و جلو مدل قدیمی کمی اضافه کرد. این نمونه ون را به عنوان مدلی که هم قابلیت جابه‌جا‌کردن مسافر را دارند و هم برای حمل بار ‌‌به کار می‌روند به بازار عرضه شد. کارخانجات با ایجاد اندک تغییری‌ در این ون‌ها‌ی شاسی بلند از آنها ون‌های صندوق‌دار، آمبولانس‌ها، اتومبیل کمپینگ و دیگر انواع خودروها ساختند.
د‌ر دهه 1970 ترانه‌هایی چون «‍Chevy Van» و اسامی مستعاری چون« Sin Bin» (در‌هاکی به معنای اخراج موقت بازیکن است) به  بخشی جدانشدنی از فرهنگ دارندگان این نوع ون‌ها تبدیل شد که آنها را تغییرشکل می‌دادند و به شکل اتاق خواب متحرک در‌می‌آوردند. ون‌های کانورشن بیشتر از سایر ون‌ها خریداران را به سوی خود جلب می‌کرد. شرکت دوج‌، که اکنون بخشی از شرکت کرایسلر شده است، از سال 2002 به بعد ساختن ون‌های قدیمی خود را کنار گذاشت و به جای آن به تولید مدل جدیدی به نام دوج اسپرینتر مشغول شد؛ بدنه این مدل تازه باریکتر از مدل قبل بود و سوخت کم‌تری مصرف می کردو به همین دلیل بسیار به صرفه‌تر بود. نمونه اصلی ون‌های اسپرینتر از سایر ون‌ها بلندتر است و حالت آیرودینامیکی بدنه در قسمت جلویی آن بیشتر است. هدف از ساختن چنین ون‌هایی در وهله اول حمل بار بوده است.